• Welkom op ons forum. Gasten hebben beperkt toegang tot ons forum. Meld je daarom aan voor een account. Registreren kost slechts een minuutje van je tijd.

Overleven in je eentje

Firefighter

Prepper
Mijn verwachting van het artikel was hoog. Toch een beetje een tegenvaller dat hij alleen kon overleven door te stelen. Ik had gehoopt op iets meer 'bushcraft' skills.
 

Nomad

Diehard Prepper
Wat een bijzonder artikel. Het was mooi geweest als er meer bushcraft in had gezeten. Maar helaas.
Of eigenlijk niet. Het was een bijzonder leerzaam artikel.

27 jaar onondekt blijven vergt een ijzeren dicipline, een scherp verstand en oog voor detail.
Heel interessant hoe hij nooit hebberig is geworden, leende wat kon en alleen nam wat nodig was.
Nog werd hij arrogant en gaf hij toe aan de boodschappenlijstjes en andere 'mogelijke valstrikken'.

De laatste foto bij het artikel is prachtig. Een tengere, niet ongezond ogende man die door twee dikke agenten uit zijn werkelijkheid ondeze werkelijkheid in wordt geleid.
 

RonDoe

Senior Prepper
Er is een gezegde dat luidt: 'out of sight, out of mind and once seen, always remembered'. Toen ik nog jong was (en de dieren nog konden praten) ben ik ooit solo dwars door de Pyreneeën gelopen, van oost (Middellandse zee) naar west (de Atlantische Oceaan). Niet in één keer, ik heb het in twee etappes kunnen doen. Gewoon, met een rugzak en een lightweight kampeeruitrusting (de eerste etappe) en nog minder uitrusting (de tweede etappe). Ik had wat extra spullen bij me zoals een hele kleine inklapbare werphengel, een katapult waarmee je loden kogels van 1 cm. doorsnee kon wegschieten om te jagen (die waren toen nog niet verboden) en wat lichtgewicht bergsportvoer.
Ik liep op kaart en kompas en niet over de weg omdat je dan beter de bus kunt nemen (volgens mij). Ik vond het wel prettig om zoveel mogelijk ongezien te reizen. Eén keer had ik net mijn bivak gemaakt toen er twee (in mijn optiek) ongure types langskwamen die wel veel belangstelling hadden voor mijn spullen. Na mijn verzekering dat ik de rest van de middag daar zou blijven en daar ook zou overnachten gingen ze weer weg. Ik heb ze zover mogelijk nagekeken en heb toen snel opgebroken en ben ongeveer 300 meter hoger en pakweg 5 kilometer verder kamp gemaakt. Overdreven? Wellicht... Verstandig? Volgens mij wel.
Ik heb toen beide keren bijna drie maanden gelopen en vond het alleen zijn geweldig. Slechts enkele keren ben ik een superklein dorpje ingelopen om wat voorraden aan te vullen en een pakje sigaretten te kopen (inmiddels rook ik al jaren niet meer). Maar dat is natuurlijk niets vergeleken met jaren helemaal alleen in de wildernis wonen.

Ik wil volgend jaar echt 'in the middle of nowhere' een kleine blokhut gaan bouwen, vlakbij een riviertje waar het hele jaar water doorheen stroomt en ongeveer 3 uur lopen van de dichtstbijzijnde weg. Daar wil ik dan af-en-toe een weekje gaan zitten om te zien of dat doebaar is. In eerste instantie ga ik erheen met een beugelzaag, een pak met diverse maten spijkers en een klauwhamer en wat verschillende soorten touw. En dan maar eens kijken of het wat kan worden... Natuurlijk hoef ik dan niet echt te overleven, maar ik wil wel zien of die locatie voldoende afgelegen ligt. En wie weet zou het ooit een laatste toevluchtsoord kunnen worden (al geloof ik daar niet echt meer in).
 

Ray

SHTF Expert
Er is een gezegde dat luidt: 'out of sight, out of mind and once seen, always remembered'. Toen ik nog jong was (en de dieren nog konden praten) ben ik ooit solo dwars door de Pyreneeën gelopen, van oost (Middellandse zee) naar west (de Atlantische Oceaan). Niet in één keer, ik heb het in twee etappes kunnen doen. Gewoon, met een rugzak en een lightweight kampeeruitrusting (de eerste etappe) en nog minder uitrusting (de tweede etappe). Ik had wat extra spullen bij me zoals een hele kleine inklapbare werphengel, een katapult waarmee je loden kogels van 1 cm. doorsnee kon wegschieten om te jagen (die waren toen nog niet verboden) en wat lichtgewicht bergsportvoer.
Ik liep op kaart en kompas en niet over de weg omdat je dan beter de bus kunt nemen (volgens mij). Ik vond het wel prettig om zoveel mogelijk ongezien te reizen. Eén keer had ik net mijn bivak gemaakt toen er twee (in mijn optiek) ongure types langskwamen die wel veel belangstelling hadden voor mijn spullen. Na mijn verzekering dat ik de rest van de middag daar zou blijven en daar ook zou overnachten gingen ze weer weg. Ik heb ze zover mogelijk nagekeken en heb toen snel opgebroken en ben ongeveer 300 meter hoger en pakweg 5 kilometer verder kamp gemaakt. Overdreven? Wellicht... Verstandig? Volgens mij wel.
Ik heb toen beide keren bijna drie maanden gelopen en vond het alleen zijn geweldig. Slechts enkele keren ben ik een superklein dorpje ingelopen om wat voorraden aan te vullen en een pakje sigaretten te kopen (inmiddels rook ik al jaren niet meer). Maar dat is natuurlijk niets vergeleken met jaren helemaal alleen in de wildernis wonen.

Ik wil volgend jaar echt 'in the middle of nowhere' een kleine blokhut gaan bouwen, vlakbij een riviertje waar het hele jaar water doorheen stroomt en ongeveer 3 uur lopen van de dichtstbijzijnde weg. Daar wil ik dan af-en-toe een weekje gaan zitten om te zien of dat doebaar is. In eerste instantie ga ik erheen met een beugelzaag, een pak met diverse maten spijkers en een klauwhamer en wat verschillende soorten touw. En dan maar eens kijken of het wat kan worden... Natuurlijk hoef ik dan niet echt te overleven, maar ik wil wel zien of die locatie voldoende afgelegen ligt. En wie weet zou het ooit een laatste toevluchtsoord kunnen worden (al geloof ik daar niet echt meer in).

Wauw in de lengte richting, ik ben er ooit eens dwars overgelopen. dacht dat ik heel wat kon en bijna dood gegaan daar. :lol:
4 dagen werden twee weken en aan de droge Spaanse kant was dat niet makkelijk.
 
Bovenaan