Verwachtingen van het leven

[Larik]

Pillen kunnen een persoon zeker wel helpen gelukkiger te worden.
De rest moet je zelf doen.
Tenminste bij een ziektebeeld, depressie bv.
Ik heb nu bijna een jaar slaappillen en die hebben mij echt geholpen.
Anti depresiva kunnen ook gewoon helpen, maar het is niet zo dat het slikken en afwachten is, het helpt je een drempel over en de rest moet je echt zelf doen.

Een kennis van mij die erg merkengeil is, heeft het nergens anders over. Iphone, tommy hilfinger kleding, merk bank, zoveel voor dit betaald, lampen van dat merk, salaris dit, spaarrekening zo.
Daar heb ik inmiddels mee gebroken, aangezien ik meer afgezeken werd om mijn niet merkengeilheid en het mij geen reet intereseerd dat hij 200 euro meer verdient en een lelijk shirt met een merk draagt als een wandelende reclamezuil.
Maar, hij had zijn droom auto gekocht, bmw eindelijk, na jaren verliefd zijn. Facebook, whats app alleen maar foto’s en geneuzel daarover.
Geen autorijden meer maar bmw rijden blabla oppervlakkig gebazel.
Maar 4 maanden later, foto van andere auto op facebook, met de tekst dit is echt mijn droomauto..
Sja, sommige mensen worden nooit gelukkig, altijd meer, iets anders. Dingen gaan gewoon worden, verouderen, iets nieuws komt op de markt en er is altijd iets om naar uit te kijken, ook al koop je elk jaar iets nieuws.
Blij dat ik er niet mee omga meer en blij dat ik niet zo ben.

Dat moest ik even kwijt.
Beetje hak van de tak geloof maargoed

 

[Lai]

Voor dat antidepressiva voorgeschreven word gaat het al goed mis. Daarna ook, vele zitten er jaren lang aan met verslaving tot gevolg. Veel mensen blijven hangen in de "slachtoffer" rol. Beter is eerder herkennen en toegeven dat het niet meer gaat/anders moet. Voeding speelt ook een rol hierin. Ook al is hier weinig over bekent. Ik ben er zelf achter gekomen dat het zeker invloed heeft.

 

[Preppertt]

Zelf ben ik een millenial en het schijnt in mijn leeftijdsgroep zeker de verkeerde kant op te gaan qua geestelijke toestanden. Zelf heb ik er ook wel last van, het moeten presteren en dergelijk, een leuk leven leiden, veel vrienden hebben en noem maar op. De laatste tijd sta ik veel stil bij deze labels en of dat nu je leven leuker maakt. Ik probeer van een afstandje te kijken en zie dan dat het allemaal maar onzin is. Ik heb nog maar weinig echte vrienden, eigenlijk maar 1 echt goede vriend die ik niet vaak hoef te spreken maar wel altijd terecht kan. Ik gebruikte vroeger veel Facebook en dat soort dingen, maar het is allemaal maar platonisch. "Waarom like je mijn foto's nooit terwijl je ze wel kijkt?" of "je moet die foto pas eind van de middag online zetten want dat krijg je veel meer likes". Wat een onzin. Je moet naar Thailand, Sri Lanka of weet ik het wat voor hippe bestemmingen en het liefst dan zo veel mogelijk zien en doen want dan kun je zo veel mogelijk foto's maken. Terwijl het uiteraard gaat om de beleving van vrijheid op een reis en die kun je net zo goed beleven in de Ardenne of zelfs op Texel.

Ik ben nu dan ook bezig met het leeg maken van mij hoofd, wat een lang proces is. Welke doelen vind ik nu echt belangrijk, wat wil ik nog doen de komende 5 - 10 jaar en hoe kan ik daar komen? Zo heb ik al heel wat vrienden laten vallen, heb ik mijn Facebook opgeschoond van allerlei onzin en kijk ik alleen nog maar de dingen die me echt interesseren en de ongewenst foto van de vage kennis van de buurvrouw van de hond die aan een ijsje likt kan me aan mijn reet roesten. En het is ook belangrijk, heb ik ontdekt, om jezelf gewoon eens te vervelen. Zitten in stilte en even niks doen. Het maakt je hoofd zoveel rustiger en daardoor kun je weer mer focussen op andere dingen. Mensen kunnen tegenwoordig niet meer niks doen. Even rustig een kopje koffie drinken is een kopje koffie met de telefoon erbij. 's ochtend vroeg op, sporten, een hippe maaltijd bereiden of beter nog ergens bij een hippe bar kopen want dan kan je er weer een foto van maken, naar werk waar alles druk is, 's avond MOET je echt dat programma kijken, op de hoogte blijven van welke haarkleur die ene filmster waar je eigenlijk nog nooit van hebt gehoord nu weer heeft en nog even je social media feed bijwerken (wat, ik heb maar 4 likes?!). Voordat je naar bed gaat nog even dit en nog even dat. De hele dag zit vol met hersenactiviteit.

Laatst vond ik een mooie video op Youtube van Simon Sinek die het probleem met millenials uitlegt. Ze zijn opgevoed met dat alles kan, alleen omdat ze het willen. Als ze een onvoldoende halen komen de ouders naar school en maken een hoop stampij want "mijn zoon moet naar de HAVO". Medailles worden uitgereikt als je meedoet, waardoor winnen als vanzelfsprekend wordt gezien want je krijgt toch wel een prijs. Als ze dan de grote mensen wereld betreden komen ze erachter dat ze niet zomaar alles krijgen omdat ze het willen, hun ouders en niet voor kunnen zorgen dat ze promotie maken en dat als je iets fout doet daar keiharde consequenties aan verbonden zijn. Hierdoor komen veel mensen bij de dokter met burn out klachten of stress omdat de wereld die ze tijdens het opgroeien voorgehouden is, totaal verschilt van de echte wereld.

 

[Ray]

@preppert Je hebt het gelukkig al goed door! :thumbsup:

Ik denk dat het ook dat het overgaan op zelfstandig wonen voor de jeugd tegenwoordig veel moeilijker is dan in mijn tijd.

In mijn tijd had je (als je mazzel had) een eigen slaapkamertje met bureautje voor het huiswerk. Behalve een beetje chillen en muziek luisteren uit je, met vakantiebaantjes en verjaardagsgeld bij elkaar gespaarde, stereo torentje, kon je niets. Ja, TV kijken met je ouders beneden.

Je wilde dus snel, liefst meteen na de middelbare school met je studiebeurs op jezelf gaan wonen. Wasmachine, TV, dat waren de grootste uitgaven. Tegenwoordig is het allemaal wat minder makkelijk om de luxe van thuis te evenaren. Ook vergt dat heel wat managen van je uitgaven. Woonruimte is veel duurder, je hebt veel meer extra kostenposten als die smartphone en wellicht Netflix, games, extra TV pakketten en dat is lastig van een Stufi, startersbaantje of uitkering. Die luxe is weggelegd voor je ouders, maar meestal niet meteen als je zelf de vleugels uitslaat.

En de verwachtingen van het leven waren toen heel anders idd, doordat je simpelweg niet zoveel mensen meemaakten die naar India hadden gereisd, een eigen bedrijfje starten, oid. Nu hoor je vooral alleen de succesverhalen en het gelikte sausje van de nepwerkelijkheid waarin alles vooral fantastisch is. Daar kunnen slechts enkelingen aan voldoen.

 

[Larik]

Net een stukje gelezen over een griet die zich heeft laten volspuiten met allerlei fillers.
Zegt verslaafd te zijn geraakt eraan en heeft er nu spijt van, wordt nagekeken, uitgelachen en bespot.
Natuurlijk heel naar en zou niet mogen.

Alleen wat mij verbaast en wel vaker tegenkom, het is de schuld van een ander.
De dokter had het nooit mogen doen.
De schuld afschuiven en jezelf als slachtoffer neerzetten is zo makkelijk.
Wilt iets oppervlakkigs, spaart ervoor, maakt een afspraak, gaat er heen, laat het doen en de dokter is een boeman?

Volgens mij creëer je dit soort types oa door prijzen uitdelen voor meedoen.
Het is allemaal zo slap.

Een beetje zoals mijn buurjongen die harde boeren laat in de tuin, zeg ik er wat van is ie beledigt.
Vraag ik me toch af wat dag voor opvoeding was, asociaal gedrag en kan niet tegen kritiek.

 

[Harry Nack]

Mijn mening is dat iedere arts die zich schuldig maakt aan het volspuiten van mensen uit cosmetische overweging zijn titel kwijt moet raken. Dan ben je de titel arts niet waardig.

Dat je mensen na ziekte, ongeluk of na andere medische ingrepen helpt, daar aan toe.

Maar je ziet dat de medische maffia tegenwoordig diep geworteld zit in de samenleving.

 

[Lai]

@Harry Nack ik ken een aantal mensen die na een ongeval juist cosmetische hulp nodig hebben, maar niet krijgen. Word niet vergoed. Vaak zegt verzekering "valt toch mee??" Deze mensen hebben echt lelijke littekens in het gezicht wat ze met haar of make-up niet weggewerkt krijgen. Het vreet aan ze, ze worden vreemd aangekeken, buitengesloten of sluiten zich zelf buiten om hoe ze er nu uitzien. Hun sociale kring is drastisch verkleint. Heel triest dat zo'n miep het wel voor elkaar krijgt en vervolgen de arts de schuld geeft, terwijl er mensen zijn die er wel veel baat bij hebben.

@Preppertt je bent goed op weg :thumbsup:

 

[frans81]

Ik ben wel benieuwd waar asrde ligt, want een plek waar wapens, olie en drugs geen rol spelen lijkt me wel wat!

On-topic:
eigenlijk denk ik dat de titel van dit topic de crux vormt: verwachtingen van het leven. Als we wat meer van onszelf zouden verwachten ipv van onze omgeving, zou al heel veel schelen.
Om in cliché-termen te spreken: when life gives you lemons, ga dan niet lopen klagen over die citroenen en hoe zielig jij bent, maar kijk wat je zelf kan (doen). Met een slachtofferrol slurp je niet alleen energie van je omgeving, maar doe je vooral jezelf enorm tekort. Door constant de macht buiten jezelf te leggen (ik ben zielig want die doet dit, ik ben zielig want die doet zus, ik ben zielig want dit en dat is mij overkomen) maak je jezelf machteloos, en kan je dus niet zelf in staat zijn verantwoordelijkheid te nemen voor je leven (en je geluk), en kan je dus ook niets veranderen. We verwachten dat "gelukkig zijn" de status quo is, een soort van basis staat-van-zijn, en als we niet gelukkig zijn is ons dus iets misdaan.
Als we nou eens het leven, en alles dat daarbij hoort, als onze eigen verantwoordelijkheid zien, dan is "gelukkig zijn" opeens niet een grondrecht dat ons ontzegd wordt door externe factoren, maar is "ongelukkig zijn" een reden om over te gaan tot zelfreflectie. Wie ben ik, waar sta ik, hoe ben ik hier gekomen, waar wil ik naar toe, hoe kan ik daar komen? Wat zijn mijn kernwaarden, wat vind ik nou echt belangrijk, wat is noodzakelijk, wat is bijzaak?
Dat wil overigens niet zeggen dat er geen dingen gebeuren die onrechtvaardig zijn. Het wil wél zeggen dat je, wanneer jou onrecht aangedaan wordt, nog steeds macht hebt over je eigen leven.

Jij slaat de Spijker op zijn Kop !
Grotendeels heb je dus gelijk !

En ik maar klagen over telkens weer blauwe Duim en wijsvinger aan mijn Linker hand .

" Daar wil ik mee zeggen dat het in een Slachtoffer rol zitten vaak niet te vermijden is . Vooral wanneer er zich gebeurtenissen voordoen die over een lange periode een hoge mate van machteloosheid en verdriet met zich mee brengen . Men heeft niet overal Grip op "

En zo kun je best ver wegzakken in een Slachtoffer gevoel .

Ik voel mij dus idd vaak Zielig , Machteloos , klein , verloren , meer Dood dan Levend .

En nu komt het @Loreen

Helaas moet ik ook toegeven dat dat vooral ook ligt aan mijn Wijze van denken . Destructief denken .

Als je eenmaal dat besef hebt dan zie je dat het grootste gevaar bij jezelf ligt .

In dit geval bij mij !
En dat je idd een bron kunt zijn van Negatieve overdracht .

Ook middels deze door jou geplaatste reactie ben ik weer gaan nadenken . Bewustwording , waar ik vaak voor wil wegrennen . Men ( Ik ) wil dan de Waarheid niet zien .

Want dan moet je werken aan jezelf in een situatie waar je al gevoelsmatig 150 overuren draait per week !

Tja wat moet ik er verder nog opzeggen ??

Soms ben ik wel eens heel blij met wat jij plaatst .

Zo ook nu

 

[J.J]

Zelf ben ik een millenial en het schijnt in mijn leeftijdsgroep zeker de verkeerde kant op te gaan qua geestelijke toestanden. Zelf heb ik er ook wel last van, het moeten presteren en dergelijk, een leuk leven leiden, veel vrienden hebben en noem maar op. De laatste tijd sta ik veel stil bij deze labels en of dat nu je leven leuker maakt. Ik probeer van een afstandje te kijken en zie dan dat het allemaal maar onzin is. Ik heb nog maar weinig echte vrienden, eigenlijk maar 1 echt goede vriend die ik niet vaak hoef te spreken maar wel altijd terecht kan. Ik gebruikte vroeger veel Facebook en dat soort dingen, maar het is allemaal maar platonisch. "Waarom like je mijn foto's nooit terwijl je ze wel kijkt?" of "je moet die foto pas eind van de middag online zetten want dat krijg je veel meer likes". Wat een onzin. Je moet naar Thailand, Sri Lanka of weet ik het wat voor hippe bestemmingen en het liefst dan zo veel mogelijk zien en doen want dan kun je zo veel mogelijk foto's maken. Terwijl het uiteraard gaat om de beleving van vrijheid op een reis en die kun je net zo goed beleven in de Ardenne of zelfs op Texel.

Ik ben nu dan ook bezig met het leeg maken van mij hoofd, wat een lang proces is. Welke doelen vind ik nu echt belangrijk, wat wil ik nog doen de komende 5 - 10 jaar en hoe kan ik daar komen? Zo heb ik al heel wat vrienden laten vallen, heb ik mijn Facebook opgeschoond van allerlei onzin en kijk ik alleen nog maar de dingen die me echt interesseren en de ongewenst foto van de vage kennis van de buurvrouw van de hond die aan een ijsje likt kan me aan mijn reet roesten. En het is ook belangrijk, heb ik ontdekt, om jezelf gewoon eens te vervelen. Zitten in stilte en even niks doen. Het maakt je hoofd zoveel rustiger en daardoor kun je weer mer focussen op andere dingen. Mensen kunnen tegenwoordig niet meer niks doen. Even rustig een kopje koffie drinken is een kopje koffie met de telefoon erbij. 's ochtend vroeg op, sporten, een hippe maaltijd bereiden of beter nog ergens bij een hippe bar kopen want dan kan je er weer een foto van maken, naar werk waar alles druk is, 's avond MOET je echt dat programma kijken, op de hoogte blijven van welke haarkleur die ene filmster waar je eigenlijk nog nooit van hebt gehoord nu weer heeft en nog even je social media feed bijwerken (wat, ik heb maar 4 likes?!). Voordat je naar bed gaat nog even dit en nog even dat. De hele dag zit vol met hersenactiviteit.

Laatst vond ik een mooie video op Youtube van Simon Sinek die het probleem met millenials uitlegt. Ze zijn opgevoed met dat alles kan, alleen omdat ze het willen. Als ze een onvoldoende halen komen de ouders naar school en maken een hoop stampij want "mijn zoon moet naar de HAVO". Medailles worden uitgereikt als je meedoet, waardoor winnen als vanzelfsprekend wordt gezien want je krijgt toch wel een prijs. Als ze dan de grote mensen wereld betreden komen ze erachter dat ze niet zomaar alles krijgen omdat ze het willen, hun ouders en niet voor kunnen zorgen dat ze promotie maken en dat als je iets fout doet daar keiharde consequenties aan verbonden zijn. Hierdoor komen veel mensen bij de dokter met burn out klachten of stress omdat de wereld die ze tijdens het opgroeien voorgehouden is, totaal verschilt van de echte wereld.

Fijn @Preppertt dat je zoveel over je zelf hebt verteld, en je het aan ons hebt toevertrouwd.