PBear
Mankinds only hope
PBear en zijn Tropische Verrassing bezoeken met enige regelmaat de Filipijnen. Weliswaar met flinke tussenpozen, want het vliegticket slaat een behoorlijk gat in het budget. Maar om de kosten te compenseren blijven we er dan ook een aantal maanden, want de kosten van levensonderhoud zijn er wat lager. Alhoewel niet zo laag als de Nederlandse overheid ons met het woonlandbeginsel wil doen geloven. Zou men er wonen en de AOW of WAO uitkering ontvangen, dan krijgt men slechts 50% van het in Nederland gangbare bedrag.
De overheid vergeet dan gemakshalve dat verse groenten en fruit en praktisch alle importgoederen er behoorlijk wat duurder zijn dan in Nederland. Huisvesting mag er dan aanzienlijk goedkoper zijn, maar daar is de kwaliteit van de huisvesting dan ook naar. Stelt men dezelfde eisen aan het huis als in Nederland gangbaar is, dan wordt het prijsverschil een heel stuk kleiner. Een incidenteel bezoekje aan familie in Nederland waarvoor een kostbaar reisje nodig is, zit ook vast niet in het rekenbudget.
Omdat we er doorgaans een aantal maanden verblijven, zou verblijf in een hotel wel erg duur uitpakken, zodat we voor het huren van een kamer of een woning hebben gekozen.
Telkens een ander geschikt verblijf moeten zoeken, opslag van onze spulletjes moeten zoeken voor als we weer uit de Filipijnen vertrekken en de boedel telkens moeten verhuizen, is niet bepaald ideaal. En de huishuur blijven doorbetalen in de maanden dat we er niet zijn, loopt ook flink in de papieren.
Zodoende besloten we op zoek te gaan naar een eenvoudig koophuisje voor een budget van omstreeks 10.000 euros. In die prijscategorie was er niet zo veel aanbod. Tot onze verrassing werd wel nieuwbouw aangeboden van een 1 of 2 kamerwoning, voorzien van douche en toilet op een lapje grond van - schrik niet - c.a. 40 m². De woning mat dan ergens tussen 20 en 30 m².
Maar na bestudering van de koopcontracten zijn we daar toch niet ingestapt. De projectontwikkelaar garandeert namelijk zo goed als niets. De aanbodfolder laat een fraai opgeleukte tekening zien, maar een bouwbestek is niet verkrijgbaar. Op het kantoor van de projectontwikkelaar loopt alleen verkooppersoneel rond die geen flauw benul heeft van bouwtechniek of materialen. Het contract meldt dat materialen, bouwperiode en ook de prijs gedurende de loop van het project gewijzigd kunnen worden, maar verbindt de koper wel om alles te betalen, met een flink percentage van de koopprijs vooraf te storten. Wanneer en welke eigendomspapieren men ontvangt blijft nogal ongewis.
Wat er gebeurt als de aannemer er mee stopt - bijvoorbeeld door faillissement - daar rept het contract niet over. We kennen een project dat niet verder is gekomen dan het bouwrijp maken van de grond.
Dus zijn we gaan kijken naar een bestaande woning. Verschillende aanbiedingen nagelopen. Doorgaans was er iets aan de hand met de (eigendoms)papieren. Dat variëerde van ontbrekende plattegrond, gedeeltelijk eigendom uit onverdeelde erfenis, zogenaamd eigendom door toekenning van het pand door de overheid ("awarded"), waarbij bepaald bleek dat bij verkoop het pand eeerst aan die overheid aangeboden moet worden en dus niet onderhands aan een particulier, poging om de koopsom op te strijken voor een pand dat niet het eigendom van de verkoper was, hetzelde pand dat door verschillende makelaars voor verschillende prijzen werd aangeboden en nog meer trucages die we van Nederlandse makelaars en notariaat niet gewend zijn.
Het is namelijk in de Filipijnen gebruik om een pand bij meerdere makelaars aan te bieden en de makelaar die als eerste de koop sluit, strijkt de provisie op.
Natuurlijk hebben we zorgvuldig vermeden te vermelden dat de koop door een niet-Filipijn gefinancieerd zou worden, want naar onze ervaring kan je dan op forse, danwel fantastische, prijsverhoging rekenen. Met een charmante glimlach. Dat wel.
Nu hadden we enkele jaren geleden voor een schappelijke prijs een lapje grond weten te verwerven. Een stuk van een kokosnotenplantage. De schappelijke prijs was mede doordat de kavel niet aan een weg grenst en slechts te voet toegankelijk is. Wel hebben we bij de koop ervan een recht van overpad via een naburig perceel dat wel aan een weg grensde, notarieel vastgelegd.
Ik zag het namelijk niet zo zitten een lap grond te kopen, waarvan de buren je de toegang onmogelijk kunnen maken.
Na alle perikelen om een geschikt pandje te zoeken hebben we nu toch maar besloten om op dat lapje grond een onderkomen te bouwen. Dat het een agrarische bestemming heeft, is iets waar de lokale Barangay Captain (een woort wijk-hoofd) niet zo zwaar aan tilt en ook had hij geen bezwaar dat we enkele kokosnotenbomen zouden omzagen om als bouwmateriaal te gebruiken, ondanks een wettelijk verbod daarop.
Zodoende heb ik in juli van dit jaar een ontwerpje geschetst en hebben we een aannemer gezocht die het zou kunnen bouwen.
Hieronder mijn ontwerp:
Aanvankelijk vonden we een timmerman/aannemer uit het dorp waar onze kavel ligt. Het is een klein dorp, waar men over het algemeen financieel niet breed heeft, dus zou wat aanbod van werk voor de contructie en het transport niet zo slecht zijn - ook om wat goodwill in het dorp voor een paar vreemde snuiters te stimuleren.
Hij maakte een offerte die bestond uit het noemen van zijn prijs zonder verdere details. Die prijs leek ons best gunstig, dus gingen wij accoord. De communicatie verliep via het internet via een zus van mijn Tropische verrassing, die we als zaakwaarnemer hadden "ingehuurd".
Enkele dagen erna had de timmerman/aannemer blijkbaar nog eens op zijn achterhoofd gekrabt en tot de conclusie gekomen dat de prijs behoorlijk wat omhoog moest. In dat spel had ik niet zoveel zin, wat eenmaal daar aan toe geven legt de weg open om regelmatig met nieuwe "onvoorziene" kostenverhogingen te komen. Naar mijn ervaring is men in de Filipijnen buitengewoon vindingrijk in het bedenken van kostenverhogende excuses. Zo betaalt u bij het elektriciteitsbedrijf onder andere een "mission fee" (ik vraag me nog steeds af of het een vergoeding is voor het management om een doelstelling te hebben, of het inhuren van een priester die er zijn zegen aan geeft) en bedraagt de kostenpost voor leidingssverliezen (lees: verlies door illegaal aftappen van stroom) ruim 50% van uw verbruik.
Via de "engineer" van de geodetische dienst die we onze kavel hadden laten opmeten om eventuele toekomstige geschillen over de kavelgrenzen te kunnen beslechten, zijn we aan het adres van een timmerman/aannemer gekomen, die betrouwbaarder leek, ook al was zijn prijs bijna het dubbele van de lokale timmerman/aannemer. Ik timmerde een contractje in elkaar dat wederzijds werd bekrachtigd.
Hij schatte het huisje in 10 weken te kunnen bouwen met een door hem aangetrokken crew van 6 man, vroeg een aanbetaling voor een week om zijn crew in te huren en wilde pas beginnen als alle materialen op de bouwplaats aanwezig waren. Die aanpak gaf mij een wat meer professionele indruk.
Zijn advies om de vloer en de vertikale draagconstructie van gewapend beton te maken, alsook een bepaalde soort palmbladeren te maken in plaats van metalen golfplaat, hebben wij opgevolgd.
De betonnen pilaren zijn bestendiger tegen tyfoons en de betonvloer meer bestendig tegen insectenvraat. Bovendien wil mijn Tropische Verrassing graag een betegelde vloer.
De palmbladerbedekking isoleert beter tegen de warmte van de zon en geeft minder herrie als een tropische regenbui op valt. Bovendien gaan die bladeren na behandleing met een soort vernis zo'n 10 jaar mee en toevallig groeien er van die palmensoort ook heel wat op onze kavel.
Daarop is de bouw begonnen. (Wordt vervolgd)
De overheid vergeet dan gemakshalve dat verse groenten en fruit en praktisch alle importgoederen er behoorlijk wat duurder zijn dan in Nederland. Huisvesting mag er dan aanzienlijk goedkoper zijn, maar daar is de kwaliteit van de huisvesting dan ook naar. Stelt men dezelfde eisen aan het huis als in Nederland gangbaar is, dan wordt het prijsverschil een heel stuk kleiner. Een incidenteel bezoekje aan familie in Nederland waarvoor een kostbaar reisje nodig is, zit ook vast niet in het rekenbudget.
Omdat we er doorgaans een aantal maanden verblijven, zou verblijf in een hotel wel erg duur uitpakken, zodat we voor het huren van een kamer of een woning hebben gekozen.
Telkens een ander geschikt verblijf moeten zoeken, opslag van onze spulletjes moeten zoeken voor als we weer uit de Filipijnen vertrekken en de boedel telkens moeten verhuizen, is niet bepaald ideaal. En de huishuur blijven doorbetalen in de maanden dat we er niet zijn, loopt ook flink in de papieren.
Zodoende besloten we op zoek te gaan naar een eenvoudig koophuisje voor een budget van omstreeks 10.000 euros. In die prijscategorie was er niet zo veel aanbod. Tot onze verrassing werd wel nieuwbouw aangeboden van een 1 of 2 kamerwoning, voorzien van douche en toilet op een lapje grond van - schrik niet - c.a. 40 m². De woning mat dan ergens tussen 20 en 30 m².
Maar na bestudering van de koopcontracten zijn we daar toch niet ingestapt. De projectontwikkelaar garandeert namelijk zo goed als niets. De aanbodfolder laat een fraai opgeleukte tekening zien, maar een bouwbestek is niet verkrijgbaar. Op het kantoor van de projectontwikkelaar loopt alleen verkooppersoneel rond die geen flauw benul heeft van bouwtechniek of materialen. Het contract meldt dat materialen, bouwperiode en ook de prijs gedurende de loop van het project gewijzigd kunnen worden, maar verbindt de koper wel om alles te betalen, met een flink percentage van de koopprijs vooraf te storten. Wanneer en welke eigendomspapieren men ontvangt blijft nogal ongewis.
Wat er gebeurt als de aannemer er mee stopt - bijvoorbeeld door faillissement - daar rept het contract niet over. We kennen een project dat niet verder is gekomen dan het bouwrijp maken van de grond.
Dus zijn we gaan kijken naar een bestaande woning. Verschillende aanbiedingen nagelopen. Doorgaans was er iets aan de hand met de (eigendoms)papieren. Dat variëerde van ontbrekende plattegrond, gedeeltelijk eigendom uit onverdeelde erfenis, zogenaamd eigendom door toekenning van het pand door de overheid ("awarded"), waarbij bepaald bleek dat bij verkoop het pand eeerst aan die overheid aangeboden moet worden en dus niet onderhands aan een particulier, poging om de koopsom op te strijken voor een pand dat niet het eigendom van de verkoper was, hetzelde pand dat door verschillende makelaars voor verschillende prijzen werd aangeboden en nog meer trucages die we van Nederlandse makelaars en notariaat niet gewend zijn.
Het is namelijk in de Filipijnen gebruik om een pand bij meerdere makelaars aan te bieden en de makelaar die als eerste de koop sluit, strijkt de provisie op.
Natuurlijk hebben we zorgvuldig vermeden te vermelden dat de koop door een niet-Filipijn gefinancieerd zou worden, want naar onze ervaring kan je dan op forse, danwel fantastische, prijsverhoging rekenen. Met een charmante glimlach. Dat wel.
Nu hadden we enkele jaren geleden voor een schappelijke prijs een lapje grond weten te verwerven. Een stuk van een kokosnotenplantage. De schappelijke prijs was mede doordat de kavel niet aan een weg grenst en slechts te voet toegankelijk is. Wel hebben we bij de koop ervan een recht van overpad via een naburig perceel dat wel aan een weg grensde, notarieel vastgelegd.
Ik zag het namelijk niet zo zitten een lap grond te kopen, waarvan de buren je de toegang onmogelijk kunnen maken.
Na alle perikelen om een geschikt pandje te zoeken hebben we nu toch maar besloten om op dat lapje grond een onderkomen te bouwen. Dat het een agrarische bestemming heeft, is iets waar de lokale Barangay Captain (een woort wijk-hoofd) niet zo zwaar aan tilt en ook had hij geen bezwaar dat we enkele kokosnotenbomen zouden omzagen om als bouwmateriaal te gebruiken, ondanks een wettelijk verbod daarop.
Zodoende heb ik in juli van dit jaar een ontwerpje geschetst en hebben we een aannemer gezocht die het zou kunnen bouwen.
Hieronder mijn ontwerp:
Aanvankelijk vonden we een timmerman/aannemer uit het dorp waar onze kavel ligt. Het is een klein dorp, waar men over het algemeen financieel niet breed heeft, dus zou wat aanbod van werk voor de contructie en het transport niet zo slecht zijn - ook om wat goodwill in het dorp voor een paar vreemde snuiters te stimuleren.
Hij maakte een offerte die bestond uit het noemen van zijn prijs zonder verdere details. Die prijs leek ons best gunstig, dus gingen wij accoord. De communicatie verliep via het internet via een zus van mijn Tropische verrassing, die we als zaakwaarnemer hadden "ingehuurd".
Enkele dagen erna had de timmerman/aannemer blijkbaar nog eens op zijn achterhoofd gekrabt en tot de conclusie gekomen dat de prijs behoorlijk wat omhoog moest. In dat spel had ik niet zoveel zin, wat eenmaal daar aan toe geven legt de weg open om regelmatig met nieuwe "onvoorziene" kostenverhogingen te komen. Naar mijn ervaring is men in de Filipijnen buitengewoon vindingrijk in het bedenken van kostenverhogende excuses. Zo betaalt u bij het elektriciteitsbedrijf onder andere een "mission fee" (ik vraag me nog steeds af of het een vergoeding is voor het management om een doelstelling te hebben, of het inhuren van een priester die er zijn zegen aan geeft) en bedraagt de kostenpost voor leidingssverliezen (lees: verlies door illegaal aftappen van stroom) ruim 50% van uw verbruik.
Via de "engineer" van de geodetische dienst die we onze kavel hadden laten opmeten om eventuele toekomstige geschillen over de kavelgrenzen te kunnen beslechten, zijn we aan het adres van een timmerman/aannemer gekomen, die betrouwbaarder leek, ook al was zijn prijs bijna het dubbele van de lokale timmerman/aannemer. Ik timmerde een contractje in elkaar dat wederzijds werd bekrachtigd.
Hij schatte het huisje in 10 weken te kunnen bouwen met een door hem aangetrokken crew van 6 man, vroeg een aanbetaling voor een week om zijn crew in te huren en wilde pas beginnen als alle materialen op de bouwplaats aanwezig waren. Die aanpak gaf mij een wat meer professionele indruk.
Zijn advies om de vloer en de vertikale draagconstructie van gewapend beton te maken, alsook een bepaalde soort palmbladeren te maken in plaats van metalen golfplaat, hebben wij opgevolgd.
De betonnen pilaren zijn bestendiger tegen tyfoons en de betonvloer meer bestendig tegen insectenvraat. Bovendien wil mijn Tropische Verrassing graag een betegelde vloer.
De palmbladerbedekking isoleert beter tegen de warmte van de zon en geeft minder herrie als een tropische regenbui op valt. Bovendien gaan die bladeren na behandleing met een soort vernis zo'n 10 jaar mee en toevallig groeien er van die palmensoort ook heel wat op onze kavel.
Daarop is de bouw begonnen. (Wordt vervolgd)
).
.
. Wie het een goed ontwerp vindt, mag het wat mij betreft gratis kopieren, onder toepassing van de "open source" voorwaarden a.u.b. Dus niet voor commercieel gebruik.
, express of door onverschillig werken met alle gevolgen.
